Sponsoring 11 studenten voor middelbare school door de MIM foundation.

Vrijdag middag 19 januari 2007;

Na heel wat overleg en onderhandelingen met de middelbare

(CDSS secondary) scholen en de education officer van het Bisdom Dedza

zijn we eindelijk aangekomen bij het officiele moment:

Het ondertekenen van de contracten van de 11 studenten!

In de voorgaande weken zijn deze studenten geselecteerd door de education officer mr. Bwemba, in overleg met de schoolhoofden van de diverse basis (primary) scholen in en om Bembeke.

De twee belangrijkste voorwaarden voor deze selectie waren;

De leerlingen moesten heel goede resultaten op de basisschool hebben en  niet in staat zijn om zelf de studiekosten voor de middelbare school te betalen.

In Malawi duurt basisschool 8 jaar en is gratis. Hier wordt dan ook veel gebruik van gemaakt, de klassen zitten nokvol!

De middelbare scholen is een ander verhaal; deze duren 4 jaar en er moet schoolgeld betaald worden. Naast dit schoolgeld moet ook een schooluniform aangeschaft worden en in het 2e en 4e jaar examengeld betaald.

Bij elkaar komt dit per kind op gemiddeld 50 euro per jaar, wat voor de meeste gezinnen een vermogen is.

Helemaal voor de gezinnen met 1 ouder of zelfs helemaal geen ouders en waar de kinderen worden opgevangen door een oudere broer of zus of ander familielid. En dat zijn er hier nogal wat helaas..!

Het gevolg is dat veel van deze kinderen na de basisschool geen onderwijs meer kunnen volgen en de kans om te ontsnappen uit de spiraal van armoede vrijwel onmogelijk is. Alle geselecteerden zijn de MIM foundation dan ook erg dankbaar voor deze kans!

Vrijdag middag 19 januari zijn de 11 studenten met hun ouder(s) of verzorger(s) gevraagd naar de CDSS in Bembeke te komen.

Het is die middag mooi weer en de hoofdonderwijzer meneer Chauya laat een aantal bankjes achter zijn kantoor neerzetten, zodat we buiten de ‘ceremonie’ kunnen vieren.

De hoofdonderwijzer meneer Chauya, de education officer meneer Bwemba, de ouders of verzorgers en wij (Chris en Lonneke) van de MIM kunnen op de bankjes in de schaduw zitten.

9 leerlingen (2 konden er op dit moment niet bij zijn) zitten in het gras.

Meneer Bwemba doet een uitgebreide introductie, in Chichewa, waarin alle voorwaarden en andere informatie wordt verteld.

Daarna introduceren wij, als MIM vertegenwoordigers, onszelf in het Engels. Gelukkig vertaalt meneer Bwemba ons verhaal ook nog een keer in Chichewa omdat de meeste aanwezige ouders of verzorgers geen engels begrijpen.

Daarna komen de leerlingen een voor een op het bankje bij ons voor een kort interview, een foto en het ondertekenen van het contract.

De eerste leerling is Filip Ngwangwa, 19 jaar, uit Kapenuka Village.

De jongste uit een gezin van 4 kinderen.

Hij wordt opgevoed door zijn moeder.

Zijn lievelingsvak is aardrijkskunde.

Als hij de kans krijgt, wil hij na de middelbare school doorleren voor dokter.

Wat hij in de toekomst wil verbeteren in Malawi is het HIV/Aids probleem.

De tweede leerling is Mathew Tadeyo, 15 jaar, uit Masula Village.

Hij heeft geen broers of zussen.

Hij woont bij zijn oma, beide ouders leven niet meer.

Zijn lievelingsvak is engels.

Na zijn middelbare school wil hij monteur worden.

Wat hij in de toekomst wil verbeteren is dat hij als goede monteur, het technische niveau in Malawi kan verhogen.

Leerling drie is Sophia Siyasiya, 14 jaar, uit Kauya Village.

Ze is de oudste uit een gezin met 2 broers en 2 zussen.

Beide ouders zorgen voor het gezin.

Haar lievelingsvakken zijn engels en aardrijkskunde.

Als het ooit mogelijk is wil ze doorleren voor medisch dokter.

Haar toekomstwens voor Malawi is er voor zorgen dat alle weeskinderen naar school kunnen.

De vierde leerling is Aulelious K. Banda, 14 jaar, uit Kalilombe Village.

Hij is het tweede kind uit een gezin met 1 zus en 3 broers.

Hij wordt opgevoed door zijn moeder.

Zijn lievelingsvak is wiskunde.

Als hij kan wil hij in de toekomst leraar wiskunde worden.

Wat hij in de toekomst wil verbeteren in Malwi is het verhogen van het onderwijsnivo.

Leerling vijf is Joseph Kamowa, 16 jaar, uit Chinyamula Village.

Hij is het derde kind uit een gezin met 3 zussen en 1 broer.

Hij wordt opgevoed door zijn moeder.

Zijn lievelingsvak is wiskunde.

Als hij de kans krijgt wil hij na de middelbare school de opleiding voor accountant doen.

Wat hij in de toekomst hoopt bij te dragen voor Malawi is meer mensen enthousiast te maken voor het vak wiskunde.

Leerling zes is Giogina Ching’ora, 19 jaar, uit Mkungumbe Village.

Ze is het derde kind uit een gezin met 1 broer en 5 zussen.

Ze wordt opgevoed door haar moeder.

Haar lievelingsvak is wetenschap.

Na de middelbare school wil ze de opleiding doen voor verpleegster.

Haar wens voor een beter Malawi is dat ze in de toekomst meisjes kan aanmoedigen niet te jong te trouwen.

De zevende leerling is Anne Coffee, 14 jaar, uit Kapenuka Village.

Ze is het 2e kind uit een gezin met 3 broers en 2 zussen.

Ze wordt opgevoed door haar tante omdat beide ouders er niet meer zijn.

Haar lievelingsvakken zijn engels, wiskunde en natuurkunde.

Na de middelbare school wil ze verpleegster worden.

Ze hoopt Malawi te verbeteren door in de toekomst mensen te gaan helpen die lijden aan HIV en Malaria.

De achtste leerling is Daniel Elisa Mark, 15 jaar, uit Kamgulitse Village.

Hij is het 6e kind uit een gezin met 3 broers en 2 zussen.

Hij wordt opgevoed door zijn moeder.

Zijn lievelingsvakken zijn geschiedenis en bijbelkennis.

In de toekomst wil hij priester worden.

Hij hoopt Malawi te verbeteren door in de toekomst als priester het woord van God te verspreiden.

Leerling negen is Amison Laison, 18 jaar, uit Kantande Village.

Amison kan in de 2e klas beginnen omdat hij het eerste jaar al gevolgd heeft op een andere middelbare school. (toen ook gesponsord door de MIM)

Hij is het 4e kind uit een gezin met 3 broers en 2 zussen.

Beide ouders zorgen voor het gezin.

Na de middelbare school wil Amison een opleiding tot electricien gaan doen.

Hij hoopt dat in de toekomst alle huishoudens in Malawi electriciteit zullen hebben en wil hier graag aan meewerken.

Leerling tien is Edwin Samson, 15 jaar, uit Ngonoonda Village.

Hij is het vierde kind uit een gezin met 2 zussen en 3 broers.

Hij wordt opgevoed door zijn moeder.

Zijn lievelingsvakken zijn engels en natuurkunde

Na de middelbare school hoopt hij een opleiding tot leraar te gaan doen.

In de toekomst hoopt hij dan een bijdrage te leveren aan een hoger onderwijsnivo voor iedereen in Malawi.

Leerling elf is Maria Vincent, 16 jaar, Mkutu Village.

Maria is de enige leerling die naar de CDSS in Masasa zal gaan, omdat deze school dichter bij haar dorp ligt.

Ze heeft geen broers of zussen.

Ze wordt opgevoed door haar tante, beide ouders leven niet meer.

Haar lievelingsvak is bijbelkennis.

Na de middelbare school wil ze graag een opleiding doen tot dokter.

Haar bijdrage aan de toekomst van Malawi is, dat ze hoopt een rolmodel te kunnen zijn voor iedereen in haar omgeving.

Verslag van de trainingsdagen van het Geitenproject.

De ochtend van 24 januari 2007 is droog en zonnig. Zevenendertig mensen zijn bijelkaar gekomen in de hal van de Moonakera basisschool. Een mooi gemengd gezelschap, in fleurige kleuren gekleed en de meesten op blote voeten. Sterke jonge mannen, broze oudere heren, moeders met hun prachtige baby’s aan de borst en  oma’s met hun rondscharrelende kleinkinderen. Ze luisteren allemaal naar Francis, die enthousiast vertelt over “Makola a Mbuzi”; Hoe maak je een goed geitenhok. Voor ons niet te volgen, omdat we het Chichewa wel oefenen, maar helaas nog lang niet kunnen verstaan. Maar voor de luisteraars is het vast en zeker wel te begrijpen.

Sommigen maken aantekeningen in een schriftje of laten hun kind aantekeningen maken. Ze schamen zich er niet voor dat ze zelf niet kunnen schrijven, maar zijn trots dat hun kind dit wel geleerd heeft. Er wordt veel gelachen, maar vooral heel serieus geluisterd naar alles wat Francis vertelt. Francis is een medewerker van Cadecom, de organisatie die de praktische uitvoering van het geitenproject doet.

Na een paar uur lessen, is het tijd voor een break; fanta, Coca-Cola of de plaatstelijke frisdrank Sobo met een broodje. Tot verbazing van een heel oude meneer, die zegt dat hij dat nog nooit heeft mee gemaakt. Bezoekers die ook nog eten meenemen, in plaats van dat de bezoekers op nsima worden getrakteerd!

In de pauze vragen we 8 mensen om wat meer over hun leven te vertellen. In de schaduw van een boom, nemen we ze een voor een apart voor een kort interview. De verhalen zijn stuk voor stuk indrukwekkend.

Emanuel Banda is 18 jaar. Een knappe jongen om te zien. Hij spreekt een beetje engels, wat verraad dat er ooit betere tijden zijn geweest voor hem. Toen zijn beide ouders nog leefden, zat hij op de middelbare school. Maar na het overlijden van zijn beide ouders, kon hij het schoolgeld niet meer betalen. Als oudste van het gezin, is hij nu verantwoordelijk voor het inkomen.

In het Chichewa vertelt hij verder. De vertaler maakt ons duidelijk dat hij alle eindjes aan elkaar moet knopen. Met zijn jongere broertjes woont hij bij zijn oma. Allen werken ze op oma’s akker. Af en toe kan hij iets verkopen, maar nu de hongermaanden zijn begonnen, hebben ze al het voedsel van de akker zelf nodig, en dit is zelfs nog te kort. Hij hoopt dat de geiten veel jongen krijgen, zodat ze in de toekomst geen honger meer hebben, en geld kunnen verdienen met de verkoop van de jonge geiten. Zijn wens is dat zijn broertjes dan naar de middelbare school kunnen, en dat hij zelf ook weer terug kan naar school. Dit zal hem helpen om een baan te kunnen vinden, zodat hij zijn familie uit de financiele problemen kan helpen.

Hij is blij met het geitenproject, hij hoopt dat het de mensen in zijn dorp goed kan helpen. Maar hij hoopt vooral dat in de toekomst dit soort projecten niet meer nodig zijn, dat Malawi onafhankelijk wordt van donoren. Aan hem zal het niet liggen, hij is bereid er hard voor te werken. Hij laat ons vol trots het geitenhok zien, dat hij al af had voor dat de training begon.    

Ook Gertruide Dalison wil heel graag naar school. Ze is 17 jaar maar lijkt zelfs nog iets jonger, misschien omdat ze zo verlegen is. Je zou in ieder geval niet verwachten dat ze al moeder is. Toen ze in de laatste klas van de lagere school zat, ‘heeft een jongen haar zwanger gemaakt’, zoals onze vertaler het zegt. Gertruide had het liefst gewild dat ze zouden trouwen. Waarschijnlijk om wat meer financiele zekerheid te hebben voor haar en haar baby, en minder ten schande te zijn. Maar de jongen wilde niet trouwen. Af en toe brengt hij wel een stukje zeep, daar is ze heel blij mee. Haar ouders zijn loonarbeiders op een tabaksplantage, in de buurt van de hoofdstad waar ze ook wonen met de rest van hun kinderen. Gertruide woont met haar kindje bij oma. Ze hoopt dat haar geiten veel melk zullen geven, zodat ze hiermee haar kind ook kan voeden. Ze hoopt dat hij daardoor gezond blijft, en goed groeit. Maar ook haar liefste wens is om weer naar school te gaan. Als de geiten gezond blijven en veel jongen geven, kan ze van de verkoop misschien schoolgeld betalen hoopt ze.

Christoffer Chitsonga is een van de broze oude mannen uit het gezelschap. Hij is geboren in 1926, dus ruim 80 jaar. Wat we bijna niet kunnen geloven omdat hij zo vlot loopt en zo rap van tong is. Maar uit zijn verhalen blijkt wel dat hij oud is, hij vergelijkt alles met hoe het vroeger was. Hij woont al 3 generaties in het dorp, en zit vol met verhalen. Hij is degene die verbaasd was over de Coca Cola die iedereen kreeg. Maar eigenlijk is hij verbaasd over het hele project; dat ze zomaar geiten krijgen?! Maar helemaal zomaar is het niet. Hij en zijn vrouw behoren tot de allerarmsten uit het dorp, net als alle andere geiten-ontvangers. Nadat hun enige dochter is overleden, hebben ze de zorg voor hun 4 kleinkinderen op zich genomen. Twee zijn inmiddels getrouwd, maar de jongsten wonen nog bij hen. Hij is erg blij met de geiten, omdat hij verwacht niet lang meer te leven. Hij hoeft zich nu iets minder druk te maken om de toekomst van de kleinkinderen, omdat die met de geiten straks in ieder geval wat geld kunnen verdienen. Over de toekomst van Malawi zegt hij dat hij hoopt dat de jongeren goed zullen zorgen voor hun land. Dat er meer donoren komen zoals de MIM, en dat de jongeren hun best zullen doen in dit soort projecten.

Levucata Paul heeft geen idee hoe oud ze is. Maar als we het graag willen weten, dan wil ze haar geboortejaar wel voor ons opvragen bij de kerk. Zelf is ze niet niewsgierig naar haar leeftijd. Ze is goedlachs en klein van stuk. Ze had een groot gezin, met 12 kinderen maar 5 hiervan zijn overleden.  Ook haar man leeft niet meer. Dit maakt haar leven moeilijk, zeker sinds haar zoon die een goede baan had is overleden. Hij was chauffeur, en bracht haar af en toe wat geld. Maar ze zegt er niet te veel om te treuren, ze is optimistisch van karakter. Ze heeft geen inkomen, maar wel eten van haar akker. Aan haar magere, kleine lijf te zien is dat niet veel. Ze zorgt voor 2 kleinkinderen, omdat haar dochter dan haar middelbare school kan afmaken. Geamuseerd vertelt ze dat ze zelfs de borst gaf aan de baby van haar dochter. Misschien is dat een grap, maar waarschijnlijk niet. In Afrika kan veel! Ze is dankbaar dat ze een van de ‘beneficiaries’ is van het geitenproject. Vooral voor haar kleinkinderen is ze blij. Zij zullen een beter leven krijgen dan zij, omdat ze als alles goed gaat hun school kunnen afmaken en daarmee meer kans maken op een betaalde baan.   

Jennifer Saidi is 24 jaar. Ze lijkt een stoere jonge meid, en ze heeft mooie zoon. Ze heeft hem “Gift” genoemd, een naam die veel voorkomt in Malawi. Misschien komt dit doordat veel baby’s niet levend geboren worden, of snel na de geboorte overlijden. Een gezonde baby is niet vanzelfsprekend, en wordt door veel moeders gezien als een geschenk; een Mphatso in Chichewa of Gift dus in het engels. In Malawi is bijna niets vanzelfsprekend, maar wat wel altijd als een paal boven water staat is de zorg voor de familie. Jennifer vertelt dat haar ouders ziek waren en zijn overleden. Ze heeft 6 broers en zusjes, die bij haar in huis wonen. Ze heeft gelukkig een goede man gevonden, die voor haar en haar broers en zusjes wilde zorgen. Hij doet erg zijn best, maar het valt niet mee om het grote gezin te onderhouden. In December was de maisvoorraad al op, en het zal nog maanden duren voor de volgende mais van het land gehaald kan worden. Gelukkig hebben ze wel wat tomaten. Deze probeert haar man elke dag op de markt te verkopen, zodat ze maismeel kunnen kopen voor de dagelijkse nsima. Als we vragen wat ze van het geitenproject vind, zegt ze dat ze heel blij is. Ze zal goed voor de geiten zorgen, en ze hoopt dat alle andere geiten-ontvangers dat ook zullen doen. Ze benadrukt dat het niet zomaar een gift is, maar dat het bedoelt is om mensen zelf een betere toekomst op te laten bouwen. Ze vindt het belangrijk om onafhankelijk te zijn. Daarom voelt ze zich trots dat de geiten echt voor haar zijn, en niet voor haar man. Het geeft haar een goed gevoel dat zij nu ook geld kan verdienen, en dus haar man kan helpen. Ze zijn nu niet meer met zijn allen afhankelijk van het kleine beetje geld wat haar man verdient.  Ze kan zo haar gezin helpen om het beter te hebben. Ze hoopt dat haar broers en zusjes zo zullen vergeten dat ze wees zijn en dat ze het heel moeilijk hebben gehad.

Nanchenga Market is een 29 jarige man. Hij is getrouwd en heeft 2 kinderen. De oudste is gezond, maar de jongste is ondervoed en erg zwak. Hij hoopt dat ze sterker zal worden als hij haar geitenmelk kan geven. Hij heeft begrepen dat ze tekort proteine krijgt, en dat er veel proteine in geitenmelk zit. Het is nu sowieso lastig om het hoofd boven water te houden. De maisvoorraad is op, omdat de oogst niet groot was dit jaar. Hij hoopt dat hij straks met de geiten geld kan verdienen om kunstmest te kopen. Dan heeft hij zeker een betere oogst, en genoeg voedsel voor zijn gezin.  Nu gaat al het geld dat hij verdient op aan kleine dingen als zeep of medicijnen. Dit komt vooral omdat de prijzen van producten steeds hoger worden, en de opbrengst van de tomaten die hij op de markt verkoopt blijft laag. Voor een grote mand met zo’n 5 kg tomaten krijgt hij omgerekend ongeveer 1 euro 20. Een zak kunstmest is voor hem onbetaalbaar, omgerekend 21 euro. Een vermogen voor de meeste gezinnen in Malawi.

De kinderen zijn nu nog jong, en hij hoopt dat hij ze veel kan leren. De oudste zit nu op de lagere school, en is een goede leerling. Ook hij hoopt dat zijn beide kinderen in de toekomst de middelbare school kunnen afronden. Hij zelf was wees, en het is hem niet gelukt. Zijn wens voor de toekomst van Malawi is, dat de veiligheid toeneemt. Omdat mensen arm zijn, is er veel diefstal. Als iemand in het dorp geld heeft, moet degene altijd opletten dat het niet gestolen wordt.

Femia Zebion is een intelligente dame van 59 jaar. Ondanks haar kleine smalle postuur oogt ze sterk. Als ze vertelt over haar leven zegt ze; ‘ik werk op het land, eet en slaap. Dat is alles wat ik weet.’ Toch blijkt uit haar verhaal dat ze zeker meer weet dan dat, en dat ze voor haar kleinkinderen op een andere toekomst hoopt. Namelijk dat ze verpleegkundige en chauffeur kunnen worden. Ze zorgt in haar eentje voor haar twee kleinkinderen. Haar zoon en schoondochter zijn beiden overleden, en ook haar man. Ze zegt dat ze ziek waren; waarschijnlijk hadden ze ‘het syndroom’, waarmee ze AIDS bedoeld. Ze is de eerste van iedereen die dit noemt. De meesten zullen het niet durven zeggen als hun ouders, kinderen of echtgenoot hieraan zijn overleden. Het taboe is groot, maar Femia neemt geen blad voor haar mond. Zo wind ze er ook geen doekjes om als ze praat over de toekomst van Malawi. De meeste geinterviewden gaven aan dat ze de toekomst van Malawi heel positief tegemoet zien. Misschien zijn ze echt zo optimistisch, maar waarschijnlijk weten ze zich niet zo goed raad met zo’n vraag. Als je elke dag moeite hebt om genoeg eten bij elkaar moet sprokkelen, en je afvraagt wat je je kinderen morgen moet geven, dan is een vraag over de toekomst van je land wel erg ver-van-je-bed. Femia zegt dat het alleen beter zal gaan met Malawi als de corruptie stopt. De leiders van het land moeten eerlijk zijn, en echt het beste willen voor hun bevolking. Dat is haar wens voor de toekomst van Malawi.

Theresa Chikalema is de ‘village-head-lady’ van Chimamulambe village, het dorp waar het geitenproject is. Na het corruptie verhaal van Femia, vragen we ons af of het wel helemaal zuivere koffie is dat het dorpshoofd ook geiten krijgt. Aangezien de dorpshoofden een belangrijke rol vervulden in het selecteren van de beneficiaries. Maar dorpshoofd of niet, haar levensverhaal is net zo on-rooskleurig als die van de rest. Ook zij is alleenstaande moeder. Drie van haar kinderen zijn overleden, vier leven er nog. Daarnaast zorgt ze voor drie weeskinderen. Dit zijn kinderen van de dochter van haar zus. Zij is de enige in de familie die nog over is om voor ze te zorgen, de rest is overleden. Ze zegt dat het goed gaat met haar en haar gezin en haar dorp. Ze hebben minder honger als vorig jaar. Vorig jaar zijn er veel kinderen in haar dorp dood gegaan van de honger. Ze hoopt dat de geiten de hongermaanden wat makkelijker maken voor de dorpelingen, dat de jonge kinderen er van kunnen profiteren. En in haar geval; dat ze geld kan verdienen om haar kinderen allemaal naar school te sturen, al zal dat niet meevallen.

Vrijdag 26 januari krijgt de tweede groep de training. We interviewen nog 4 mensen uit het gezelschap.

Loman Madyandowa is 27 jaar, getrouwd en heeft 3 kinderen. Zijn eerste kind, een meisje, is overleden toen ze 2 jaar was. Loman heeft beide zijn ouders nog, ook zijn broer en zes zussen leven nog, bijna uitzonderlijk als je ziet hoeveel families hier niet compleet meer zijn. Omdat zijn ouders tot de amsten behoorden en er vroeger voor de lagere school ook schoolgeld betaald moest worden, heeft hij deze niet af kunnen maken. Op de vraag hoe het komt dat zijn ouders zo arm waren zegt hij dat het een gevolg was van ‘improper family planning’, een groot gezin en ouders die niet genoeg zorg gaven en nog wel eens de drank de prioriteit gaven.

Hij hoopt dat het geitenproject hem de mogelijkheid geeft een goede start te maken, zodat hij zijn toekomst mogelijkheden kan verbeteren en meer een “well to do man” voor zijn gezin kan zijn.

Ook ziet hij dat er in Malawi langzaam verbeteringen komen, alleen de corruptie remt de ontwikkeling en hij hoopt dat dit snel verdwijnt.

Elesina Banda is een glimlachend meisje van 20 jaar, maar ook haar levensverhaal is bepaald geen successtory. Ze heeft een zoontje van 2 jaar, met wie ze bij haar ouders woont. Ook wonen daar 5 weeskinderen van haar zus die overleden is. De vader van haar eigen zoontje is er vandoor en ze krijgt van hem geen support. Support die eigenlijk wel hard nodig is. Zeker nu de mais op is en ze regelmatig met honger gaan slapen. Het inkomen dat ze hebben komt uit de verkoop van tomaten op de markt. Maar dit jaar hebben de vele regens een heleboel tomatenplanten weggespoeld. Er is bijna geen tomatenoogst, dus geen geld en dus honger. Ze heeft slechts 3 klassen lagere school gedaan, daarna is ze van school gehaald om te werken als huishoudster in de stad. Dit heeft ze zes jaar gedaan, en dat waren geen mooie jaren. Toen ze bijna volwassen was besloot ze om terug te gaan naar haar ouders. Ze is zeer dankbaar voor de ontvangst van de geiten en ze hoopt dat dit haar hele familie zal helpen in de toekomst, zodat ze bijvoorbeeld kunstmest kunnen kopen voor de akker. Ze vertelt dat de overheid dit jaar kunstmest zou verstrekken voor de armste gezinnen, maar dat dit niet goed gelukt is. Er is gesjoemeld met de verdeling van de kunstmest. Dit gebeurde via de dorpshoofden, de chiefs. In plaats van dat ze dit eerlijk verdeelden onder de armsten, zoals de bedoeling van de overheid was, hebben sommige chiefs de kunstmest verkocht of gebruikt voor hun eigen akkers.

Voor haar zoontje later hoopt ze dat hij genoeg te eten zal hebben in de toekomst.

Als de vertaler vraagt: “ wil je niet dat hij een betaalde baan zal krijgen?”, geeft ze een heel eerlijk antwoord. Ze hoopt dat het lukt, maar ze denkt dat het waarschijnlijker is dat hij boer zal worden.

Edita Majala, geboren in 1941dus al 65 jaar rekenen we uit!

Ze komt over als een bescheiden, bijna verlegen vrouw in haar vrolijke, veel kleurige echt afrikaanse jurk. Ze zegt dat het goed met haar gaat, maar dat er atijd wel moeilijke dingen zijn.

Haar eerste man van wie ze 2 kinderen heeft ging naar Zuid Afrika om te werken. Na enige tijd heeft hij haar laten weten dat hij niet meer terug zou komen en dat ze beter maar een andere man kon gaan trouwen. Nu leeft ze samen met haar 2e man met wie ze 4 kinderen heeft.

Van haar 6 kinderen is er 1 overleden, de anderen zijn inmiddels volwassen en de deur uit.

Edita hoopt dat het project verbetering in haar leven en dat van vele anderen zal geven, zodat in de toekomst haar kleinkinderen goed onderwijs kunnen gaan volgen. Maar ze is ook reeel genoeg om te zeggen dat er ook mensen zullen zijn die niet goed voor de geiten zullen zorgen of pech hebben, waardoor het project in hun geval niet zal slagen.

Voor de toekomst van Malawi hoopt ze dat het vooral beter wordt voor ouderen of zieken die niet kunnen werken. Het is de survival of the fittest; als je gezond en jong bent kan je werken en je eigen voedsel verbouwen of geld verdienen, maar als je oud of ziek bent heb je hier een groot probleem.

Angela Banda is 20 jaar, ze heeft een prachtige baby op schoot: haar dochter Evalista. Ze is een alleenstaande moeder, sinds November 2006. Ze was nog niet zo lang geleden getrouwd, maar op een dag voelde haar man zich niet zo lekker. Dezelfde dag overleed hij in het ziekenhuis, een jongen van 22 jaar. Nu zorgt ze samen met haar moeder voor haar dochtertje en voor de kinderen van haar 2 zussen, die beiden overleden zijn.

Gezien haar situatie vragen we haar of ze zich heeft laten testen op HIV en ze zegt dat ze dit gedaan heeft toen haar man er nog was. En de uitslag was goed. Ze heeft zich niet meer laten testen nadat haar man was overleden.

School heeft Angela gevolgd tot de 5e klas van de Moonekera lagere school, toen was er geen geld meer voor het schooluniform, die vroeger op de lagere school verplicht was. De familie leeft van het inkopen en verkopen van groente op de markt. Ze ziet goede mogelijkheden in het geitenproject en is er erg blij mee! De geiten zullen melk geven voor haar dochtertje, de mest van de geiten zal op de akker gebruikt kunnen worden en als de geiten jongen krijgen kunnen deze verkocht worden zodat er geld is voor een beetje meer kwaliteit van leven.

Ze hoopt dat haar kind in de toekomst naar school kan gaan en in de toekomst “iemand kan zijn”. 

Voor de toekomst van Malawi hoopt ze dat iedereen genoeg kunstmest zal hebben, en dus genoeg te eten.

De meeste van deze levensverhalen zijn voor ons europeanen bijna niet voor te stellen.

Hier in Malawi zijn het slechts de levensverhalen van 12 mensen, uit een groep van 80 mensen.

Deze 80 mensen komen uit 1 dorp en zo zijn er honderden, misschien wel duizenden dorpen in Malawi, waar de gemiddelde levensverwachting maar 38 jaar is.

Een belangrijke oorzaak is het HIV/Aids probleem, al wordt dit hier niet hardop uitgesproken.

Het HIV/Aids probleem is hier zo groot door verschillende oorzaken; armoede, door deze armoede weinig onderwijs, hierdoor geen toekomstplanning maar leven bij de dag, culturele aspecten zoals de ongelijkheid tussen man en vrouw, taboe op sex en condooms en gebrekkige communicatie middelen; geen TV of radio om de boodschap te verspreiden en de mensen voor te lichten.

Toch zijn de mensen opgewekt, lachen graag en op de vraag “ how are you?” altijd “I’m fine, thank you!” antwoorden.

Aan  Stichting MIM.

 Datum: 20 december 2006

We zitten nu in het kantoortje van Margret, op de door de MIM geschonken computers te werken, zodat we hier ons mailtje kunnen voorbereiden en deze week in Dedza kunnen mailen. We hebben een goede internetplaats ontdekt, het is een computer in de slagerij bij Golden Dish Catering! Maar het werkt goed, het is alleen even wennen aan de geur in de slagerij!

Even wat actueel en minder goed nieuws; zondagavond is meneer Chalira, van de Moonekera School overleden. Hij was een dag of 10 geleden opgenomen in het ziekenhuis. Voor die tijd was hij al regelmatig ziek hebben we gemerkt.

Hierbij een overzicht van onze bezigheden tot nu toe:

1. Moonekera School: Het dak zit er weer op, gelukkig konden we de meeste golfplaten weer gebruiken. Deze week gaan we ons storten op de rest van het onderhoud (stucwerk van vloeren en wanden) en het verstevigen van de kap van de andere lokalen.

Als het goed is gaat Amison ons ook helpen, die heeft nu schoolvakantie.

Er is alleen een probleem met het budget voor onderhoud, het Bisdom van Dedza heeft in juni 237.000 kwacha overgemaakt aan meneer Chalira voor onderhoud van de gebouwen en meubilair. Hier heb ik kopieeen van dus dit is allemaal goed vastgelegd. Chalira heeft van dit bedrag diverse hout en spijkers gekocht voor de reparatie van het dak, maar toen belandde hij in het ziekenhuis. Daarna hebben wij zelf nog diverse materialen gekocht om de klus verder af te kunnen maken. Naast en condoleance brief leek het me verstandig om  een brief te schrijven, gericht aan zijn familie met het verzoek het resterende bedrag terug te storten aan het Bisdom, zodat wij het weer kunnen gebruiken om de rest van de materialen te kopen en de timmerman te betalen. Deze brief heb ik afgegeven aan de Chairman van de school in het bijzijn van een leraar. Deze zullen z.s.m. het probleem met de familie bespreken om te zorgen dat het resterende bedrag teruggestort wordt bij het bisdom. Ik ben benieuwd of dit gaat lukken. Voor dit geregeld is zullen wij de te maken kosten voorschieten. (bedrag valt wel mee hoor, alles bij elkaar schat ik het op ongeveer 200 a 300 euro)

2. RC School: de in aanbouw zijnde gebouwen gaan goed, het ziet er goed uit. Ik ben begonnen met het maken van een plan voor de eventuele renovatie van 2 andere gebouwen. Samen met Matthias zal ik proberen een kostenbegroting te maken, zodat t.z.t. afgewogen kan worden wat eventueel aan te pakken. De pastoor van de Bembeke Kerk heeft in iedergeval al (in bijzijn van mij en Wil) verteld dat de gebouwen van het bisdom zijn en dat ze zullen toestemmen in eventuele renovatie en gebruik door de RC school. Het is alleen verstandig om dit t.z.t. voor de eventuele renovatie, vast te laten leggen.

3. Gesponsorde leerlingen: we hebben vorige week een gesprek gehad met de heer Bwemba, die de leerlingen samen met de schoolhoofden gaat selecteren.

We hebben inmiddels 2 prijsopgaven (van de C.D.S.S. School en van de Johns Intensive Private School)

Tegen de tijd dat de leerlingen zijn geselecteerd kan de definitieve prijs en de school bepaald worden.

Beide prijsopgaven van de scholen komen nu ongeveer op 237 euro uit voor 4 jaar totaal, maar dit is wel inclusief, examengeld, schooluniformkosten en bijdrage voor schrijfmateriaal. Het eigenlijke schoolgeld voor 4 jaar ligt ruim onder de 200 euro.

En de prijs is dan vast voor 4 jaar. De heer Bwemba zei dat in de laatste onderhandelingen het bedrag nog wel wat omlaag kan.

4. Computer lessen: Hier zijn we beide ook druk mee! Om de beurt geven Lonneke en ik les. De computers staan nu nog allebei op het Health Center, zo kunnen we elke keer 2 mensen tegelijk lesgeven. We geven dagelijks les aan Sr. Margret en Sr. Modesta en aan de 4 mannelijke verplegers en aan Philip 1 a 2 keer per week. Ze vinden het allemaal leuk en interessant en we hebben (ook heel belangrijk) al enkele nuttige toepassingen kunnen vinden.

Na de schoolvakantie, begin januari, brengen we 1 computer naar de Moonekera school, zoals ook de bedoeling was.

De printer voor die school is een HP 660C en heeft de volgende patronen:

Kleur: HP51649A

Zwart:HP 51629A

Deze printer heb ik nog niet aan de praat gekregen, er is denk ik iets mis met de bestaande inktpatronen.

5. Geiten project: Ik ben 1 keer bij de eerste informatie meeting geweest (met Wil). Ik zal z.s.m. even bellen met de contactpersoon hoe het er mee staat want volgens mij zal het eerdaags gaan starten. Ik zal dan foto’s en een verslagje maken.

6. Health Center, NRU en UnderFive: hier is Lonneke druk mee, ze gaat zo mogelijk steeds mee met  Philip, achter op de motor naar omliggende dorpen voor vaccinaties en checken op ondergewicht.

Verder probeert ze de NRU hygiene te verbeteren en wat meer systeem aan te brengen in het geheel. Prettig is dat zr. Modesta en Margret hier echt voor open staan. Zo hebben ze zelf meteen gezorgd voor deksels op de latrines, bassins om handen te wassen en disinfectants voor de thermometers nadat Lonneke dit getipt had. Tevens heeft Lonneke grote schoonmaak gehouden, samen met de moeders. We hebben ook nog wat Klamboe’s gesponsord voor de kraamafdeling.

 Verder helpt ze met diverse dingen op de UnderFive, kortom vele nuttige dingen!

7. Gezondheidslessen.  Lonneke gaat 8 januari beginnen met gezondheidslessen op de Johns Intensive secundairy School. Ze had voorgesteld voorlichting te geven over HIV en Aids als daar behoefte aan was. Dat zagen ze wel zitten en ze wilde ook graag lessen in hygiene, cholera, seksueel overdraagbare aandoeningen en familyplanning. Dat wordt nog een druk programma!

Dit is een hele lijst met werkzaamheden, maar we genieten er enorm van en naast het werk zeker ook van de omgeving en de dingen die we in onze vrije tijd doen. De mensen zijn allemaal aardig en gastvrij. Met kerst blijven we in de buurt van Bembeke, misschien even de bergen in en overnachten bij de potterie. In februari komen Lonneke haar ouders en mijn ouders hier nog naartoe, daar willen we nog een weekje mee op stap. We kijken er al naar uit om ze kennis te laten maken met deze totaal andere, indrukwekkende en dagelijks verrassende wereld!

Groeten van iedereen hier, aan iedereen in Nederland, hele prettige kerstdagen en een goed en gezond 2007.

Chris & Lonneke