Op 6 juli ben ik vertrokken met fiets naar een onbekend land Malawi in Afrika. Dit land zou gedurende mijn reis mijn hart gaan veroveren.

Ik heb deze reis gemaakt met 7 medefietsers: Pascal, Ruth, Roderik, Tonnie, Maaike, Jan en Ed.

Op de heen reis heb ik wat hobbels moeten nemen, zoals ziek worden in het vliegtuig en bij aankomst was er een onaangename verrassing; geen fiets en bagage! Maar door veel gelobby en netwerken is mijn bagage een dag later doorgestuurd naar Blantyre, de stad waarvan we al fietsend zouden vertrekken.

Blantyre ligt in Zuid Malawi, een stad die rijker aandoet dan de hoofdstad Lilongwe. Lilongwe had echt een armoedig karakter, een aantal straten met wat winkels. Weinig uitstraling van een stad.

Blantyre daarin tegen had zelfs wat bankgebouwen en overheidsgebouwen die westers aandeden.

Onze fietsroute gaat in grote lijnen van Blantyre in het zuiden van Malawi naar Mzuzu in het noorden van Malawi. Totaal 1200 km.

Vrolijkheid en enthousiasme zullen ons de hele reis vergezellen. Kinderen die langs de weg staan te juichen en springen en ‘hello, hello’roepen, ‘azuku, azuku’ (= blanke), later werd het: ‘give me kwacha’( Malawische munt.) Het was vaak geen moment stil, je hoorde al vanuit de verte de hoge kinderstemmen gillen. Vanuit alle hoeken kwamen ze aangerend met enthousiast gejuich. Het leek wel alsof we een beroemdheid waren. De hele weg zwaaide we enthousiast terug. Nu weet ik hoe Beatrix zich voelt.

Het moment dat je van je fiets stapte stonden er direct ruim 50 kinderen met grote bruine ogen en lange wimpers ons aan te gapen. Eerst staan ze stil en zeggen niks, maar nadat wij de conversatie op gang brengen met ‘what is your name?’ komen ze langzaam los. Zodra ze in de gaten hebben dat we iets hebben om uit te delen dan ontstaat er bijna oorlog tussen de kinderen.

Het was soms best beklemmend en het gaf je een raar gevoel als een hele groep mensen naar je staat te kijken als je een banaan op eet. Ook volwassenen bekeken ons uitvoerig. Wij zijn voor hun toch wel heel bijzonder, zo blank en dan nog raar gekleed in strakke fietskleding!

Dat brengt me op het volgende voorval. Aangekomen in een dorpje waar we zouden overnachten, wilde we nog even naar de markt gaan om rond te kijken. Met onze fietskleding liepen wij over de markt zonder de fiets, en we werden kompleet uitgelachen en uitgejoeld. We wisten niet hoe snel we weer van die markt weg moesten. We voelden ons toen heel bloot!

Een band plakken/wisselen gaf ook een hele dorpsverzameling om je heen, ze gingen dan uitgebreid op de grond zitten en naar ons kijken. Ik heb ook een keer gehad dat een aantal mannen zich ermee begonnen te bemoeien, maar hun manier van banden plakken is toch anders dan bij ons. De band werd er bijna dubbel gevouwen ingelegd!

Op zich hebben ze ervaring met fietsen, want er wordt heel veel gefietst door de bevolking. De fiets is dan wel een multifunctioneel vervoermiddel, behalve mensen worden er geiten, varkens, grote houtstapels op de fiets vervoerd. De fietsen die ze hebben zijn afkomstig uit India .

Het straat beeld is heel druk, het hele leven van Malawi speelt zich af langs de kant van de weg; er is kleine handel, iedereen stalt zijn tomaten, hout, vis en zelfs gedroogde muizen uit om te verkopen.Verder loopt iedereen te sjouwen met handel, voedsel, water en hout. Het valt op dat de vrouwen het zware sjouw werk doen. Zij dragen alle vracht op hun hoofd. De meisjes helpen al heel jong mee. Meestal lopen ze naast hun moeder mee met ook een vrachtje op hun kop en een zusje of broertje op hun rug. Ik kreeg wel de indruk dat de vrouwen het werk deden en dat de meerderheid van de mannen niets zaten te doen.

Het was voor ons heel goed fietsen op meestal prima wegen met heel weinig auto verkeer, bijna alleen maar fietsende en lopende mensen kwamen we tegen.

Tijdens deze reis heb ik goed contact gehad met de bevolking, ze waren in eerste instantie wat verlegen, maar waren ze over de drempel dan waren het hele open, warme en vrolijke mensen. Tijdens kleine gesprekjes kwam je er achter wat ze deden, met name landbouw en visvangst. Kinderen gaan wel naar school, maar meestal maar een dagdeel omdat ze mee moeten helpen met het werk op het land of op jongere zusjes en broertjes moeten passen. Er zijn bovendien te weinig scholen en te weinig docenten om al deze kinderen van Malawi van onderwijs te voorzien. Er zijn dus waanzinnig veel kinderen, ik hoorde dat ze ongeveer 9 kinderen per gezin hebben!

Het sterfte percentage is ook vrij hoog onder de bevolking en met name bij de kinderen. Malaria is een ziekte die bijna bij het dagelijks leven hoort. Zo sprak ik met iemand die had Malaria, hij vertelde dat er geen medicijnen beschikbaar zijn voor hun om het te genezen. Ze nemen gewoon een aspirientje en wachten af.

Deze reis had ik ook nog een ‘missie’ om het geld voor Stichting Mirjam in Malawi  symbolisch te overhandigen in Bembeke. Op vrijdag 14 juli was de tocht naar Bembeke. We waren die dag vroeg begonnen want we wisten dat we een lang en zwaar traject moesten gaan afleggen. Bembeke ligt op ruim 1500 m en het vertrek punt van die morgen was Cape Maclear aan het Lake Malawi.De eerste 60 km waren zwaar doordat we een slechte weg hadden; zand en veel hobbels en stenen. Het is vermoeiend rijden, je moet opletten dat je in een spoor rijdt zodat je niet wegglipt. Rond 14.30 kwamen we aan bij de start van de klim naar Bembeke. Nadat we ons eerst hadden voorzien van bananen en cola zijn we rond 15.00 uur aan de klim begonnen. En dat was echt een hele pittige klim van 30 km met stijging’ percentages van rond de 16%! Maar ik voel me altijd in mijn element met klimmen als ik eenmaal het ritme te pakken heb dan trap ik wel door, ik geniet dan zelfs van de leegte in mijn hoofd en de prachtige vergezichten! Het  was wel een strijd tegen de klok. Want we moesten voor het donker in Bembeke zijn want fietsen in het donker is echt levensgevaarlijk. In Malawi kennen ze geen straatverlichting! Om 17.20 was ik boven op de top en mag wel even trots vermelden dat ik de eerste dame was van ons team die aankwam op de top. Ik dacht uitgeput dat we er waren maar dat was dus niet het geval, we hadden nog zeker 10 km te gaan tot Bembeke. Pascal besloot dat we niet verder mochten fietsen want het werd al donker( 17.45 is het al pikdonker in Malawi). Het was toen wachten op vervoer naar Detza, waar we zouden overnachten in het huis van de bisschop van Detza. Hij had ons uitgenodigd voor eten en slaapplaatsen. De bisschop is de contact persoon tussen Stichting Mirjam in Malawi en de bewoners van het dorp Bembeke.

Ondertussen stonden er weer vele nieuwsgierige kinderen om ons heen. Het was koud en ik had zin in muziek, dus ben met de kids om me heen gaan zingen. Mijn muziekjuf identiteit kwam boven! Het was leuk om te zien dat muziek maken een band schept en ook hier hebben de kinderen duidelijk lol aan het zingen. Maar deze kinderen zingen toch meer met hun lijf.  Al dansend en klappend kwam daar prachtige muziek tot stand boven op de koude berg. Ik kreeg het weer warm!

Aangekomen bij de bisschop van Detza werden we zeer gastvrij ontvangen door de secretaris van de Bisschop Noël Mtonza en medewerkers van de bisschop. De bisschop zelf was in het buitenland. Na een heerlijk maal snel in bed gedoken. Het bleek dat op de kamers van de heren( moesten apart slapen bij de bisschop!) zich velen mieren ophielden en met name ook bij hun in het bed. Dus zij hadden een kriebelige en woelige nacht gehad bij de bisschop!

De volgende morgen zijn we naar Bembeke gegaan. Hier werden we ook weer super gastvrij ontvangen door de onderwijzers en zusters. Door de vele handen die ik heb geschud en de warme en vriendelijke lach voelde ik me meteen thuis en welkom. Eerst een rondleiding door een oude school. Inderdaad een zeer vervallen gebouw met hele oude meubels en nauwelijks materialen. Deze school wordt binnenkort verbouwd met het geld van de Stichting Mirjam in Malawi. Het was indrukwekkend om te zien. Al lopend over het terrein werd mijn aandacht getrokken door muziek. Ik volgde mijn oren kwam bij een groep zingende en dansende kinderen. Wat een klank en wat een plezier! Hier zag je heel duidelijk wat een plezier muziek kan geven. Dit raakte me behoorlijk.

Na deze rondleiding werden we ontvangen in een ander klaslokaal, samen met Maaike en Pascal mochten wij achter een tafel plaats nemen. Nu volgde het officiële gedeelte van de sponsering voor de Stichting Mirjam in Malawi.

Iedereen was een beetje zenuwachtig, de hoofdmeester beet de spits af met een welkoms woord. Vervolgens viel de eer aan mij om een toespraakje te houden. En dan sta je dan in een donker klaslokaal, alle ogen op je gericht. Na en korte toespraak ben ik snel overgegaan op het leukste; het werkelijke bedrag onthullen op de oranje ballonnen. Het bedrag is 

$ 2621!! En waarschijnlijk gaat het nog hoger worden doordat ik meer km ‘s heb gefietst.

Tot zover dit verslag. Dit zijn maar  een paar indrukken en belevenissen die ik hier op papier heb gezet. Wil je meer verhalen en foto’s zien dat weten jullie me wel te vinden.

Malawi met haar bewoners heeft een enorme indruk op mij gemaakt. Een mooi land met bijzondere mensen. Mensen die nog open staan voor elkaar en dichtbij de natuur leven. Hun vrolijke en enthousiaste uitstraling zou mij nog lang bij blijven.

Katinka Reinders, augustus 2006