Reisverslag van de werkvakantie van Ans en Wil van de Langenberg

in Bembeke in Malawi.

Zondag 10 september 2006.

Na een gezellige en lekkere afscheidsbrunch met de kinderen vertrokken we om half vijf naar Schiphol, waar we om half zes door Helma werden afgeleverd.

Op naar de inchek balie waar we geconfronteerd werden met een onvermurwbare KLM dame die ook na lang praten vond dat 48,5 kilo aan gewicht toch echt niet kon, ook niet voor vrijwilligers.

Uiteindelijk bleef er niets anders over dan 135 euro bij te betalen, geld waar je in Malawi veel mee kunt doen maar helaas. Gelukkig vertrok het vliegtuig goed op tijd.

Maandag 11 september.

Na een voorspoedige vlucht landden we om half zeven ‘sochtends in Nairobi voor een overstap twee uur later naar Lilongwe.

Om half een ‘smiddags kwamen we aan in Lilongwe waar we buitengewoon snel door de douane waren (de mededeling dat we vrijwilligerswerk kwamen doen deed wonderen). We werden opgewacht door Sister Margareth die we meteen van de foto herkenden en die net zo goedlachs bleek als ze er op de foto uitzag.

Op het vliegveld maar meteen een aantal euri omgewisseld tegen Kwatcha’s tegen een koers van 180 Kwatcha per euro en een telefoonkaart gekocht.

Buiten wachtte de eerste verrassing. We werden afgehaald met de ziekenauto van het Health Centre, wat een pickup truck bleek te zijn waar over de achterbak een kunststofcabine was gebouwd. Er was voorin plaats voor twee personen (de zuster en haar chauffeur) wij mochten in de achterbak waar voor ons een keurig matje klaar lag. Via het kantoor van de telefoonmaatschappij, waar de SIM kaart van de telefoon geactiveerd moest worden, naar twee supermarkten voor het doen van de eerste noodzakelijke boodschappen. Niet precies wetende wat ons te wachten stond namen we het zekere voor het onzekere, met het gevolg dat de achterbak goed gevuld was met Ans, Wil, de bagage en alle boodschappen. Op naar Bembeke waar we na een rit van ongeveer twee uur zo rond half zeven ‘savonds aankwamen. Het was ondertussen flink donker geworden, want de zon gaat stipt om zes uur onder en donker is daar ook echt donker.

Met het huis waren we meteen tevreden. Wat wil je als je niets verwacht en dan terecht komt in een voor onze begrippen wel eenvoudig huis maar met een woonkamer, keuken, maar liefst drie slaapkamers, een toilet en een bad.

Een minpuntje: de electriciteit deed het niet. Maar niet getreurd, we hadden gelukkig ‘smiddags kaarsen en lucifers gekocht en de gloednieuwe zaklampen konden meteen worden uitgeprobeerd. We hadden van Corry van Tilburg een spiritusbrander meegekregen voor noodgevallen en dat bleek een uitkomst. Het ding werkte (met de eveneens ‘smiddags gekochte spiritus) geweldig en rond half negen zaten we gezellig bij kaarslicht aan een lekkere kop oploskoffie.

Bij kaarslicht de bedden opgemaakt en zo rond tien uur sliepen we als een roos.

Dinsdag 12 september.

Rond negen uur opgestaan en na een eerste ontbijt het huis bij daglicht bekeken en daarna de koffers uitgepakt en de kasten ingericht.

Na de middag kregen we van zuster Margareth een uitgebreide rondleiding door het Health Centre en de “under five clinic” (zo noemen ze hier het consultatiebureau) en maakten we kennis met enkele andere zusters en twee verpleegsters. Via de plaatselijke Kathedraal en de groententuin van de  zusters terug naar ons huis, waar we de zuster bij het afscheid een moderne bloeddrukmeter meegaven. Van blijdschap danste ze hiermee naar huis.

Rond vier uur kwam een monteur van het energiebedrijf om de elektriciteit aan te sluiten. Minder romantisch maar wel gemakkelijker.

Woensdag 13 september.

Vandaag werden we om acht uur opgehaald om mee naar de groentemarkt te gaan. We vonden het wat vroeg, maar ja wat moet dat moet. De wekker op zeven uur gezet en na een poezenwasje en een boterham met thee, wachten op de chauffeur. Toen er om half negen nog niemand was gingen we op onderzoek uit.

Om negen uur vonden we de zuster, die de afspraak was vergeten. De chauffeur opgetrommeld en met zuster Modesta naar de markt (natuurlijk weer achter in de bak). De zuster deed voor ons de inkopen wat goedkoper was dan wanneer we het zelf deden. Met een auto vol tomaten, aardappelen, kool, paprika, bananen en enkele rieten manden (deze laatsten voor 30 eurocent per stuk) weer terug naar Bembeke, hobbelend over een onverharde weg waarbij het rode stof je om de oren vloog.

Om elf uur werden we opgehaald door Solomon Kapachika de deputy pricipal van het TTC, dit is het ”Teachers Trainings College”, ofwel een opleidingsschool voor leerkrachten aan de primaryschool (bij ons basisschool).We kregen een rondleiding door de gebouwen waarbij hij tevens aangaf wat er zoal voor Wil te doen was. De eerste indruk was dat dit een meerjarenklus is, in ieder geval volop werk. Solomon maakt een afspraak voor volgende week dinsdag met een monteur uit Lilongwe, die blijkbaar als enige op de hoogte is van de elektrische installatie op het schoolcomplex. 

Bij het TTC hoort ook een primaryschool waar de studenten als het ware stage kunnen lopen. Hier woonden we een klein gedeelte van een les mee in een klas van 65 kinderen (klassen van 80 kinderen zijn hier geen uitzondering). We werden klassikaal begroet en de kinderen gedroegen zich zeer gedisciplineerd en waren enorm leergierig. Het is een mooi gezicht als 65 zwarte koppetjes je nieuwsgierig aankijken.

Tot slot nog een andere primaryschool bezocht waar momenteel met gelden van de stichting MIM twee klaslokalen worden bijgemaakt. Meteen voor maandag een afspraak gemaakt met de principal om de voortgang van de bouw te bespreken .

Donderdag 14 september.

Voor vandaag hadden we afgesproken dat we om acht uur samen met Rosie (een engelse vrijwilligster die les gaat geven op het TTC) naar Dedza zouden gaan.

Toen we bij haar huis aankwamen deed ze verschrikt de gordijnen open, volgens haar waren we een uur te vroeg. Uiteindelijk kwamen we er achter dat er wel tijdverschil was tussen Nederland en Nairobi maar in tegenstelling tot hetgeen we gehoord en gelezen hadden niet tussen Nederland en Malawi. Dus al twee dagen een uur te vroeg opgestaan.

Na deze geweldige ontdekking gingen we achterop de fietstaxi voor een ritje van twintig minuten al hobbelend over de onverharde weg naar het punt waar de bussen stopten. Met twintig mensen in een gammel minibusje (zo’n busje waar je in Nederland maximaal acht personen in mag vervoeren) naar Dedza wat ongeveer tien kilometer verderop ligt. Wij zoeken naar de grote winkelstraat, bleek dat we die al lang gevonden hadden. Een kleine supermarkt en verder allemaal kleine stoffige winkeltjes die ook nog allemaal zo ongeveer hetzelfde verkochten (zeep, schoenpoets, shampoo en vim). Niet te begrijpen want wassen is er vaak niet bij en veel mensen hebben niet eens geld voor schoenen, laat staan voor schoenpoets. Het leidingwater zit vol met roest en dan krijg je ook met vim de vaat niet schoon. Op de markt was volop kleding te koop. Helaas van het type dat bij ons alleen op de rommelmarkt verkocht wordt. We hadden ook nog een blikopener nodig. In heel Dedza geen opener te vinden. Op zich niet vreemd want de lokale bevolking kent geen etenswaren uit blik.

Na de middag voor een tweede afspraak naar zuster Margareth.

Afgesproken dat Ans volgende week in de kliniek begint. Op maandag gaat ze samen met enkele zusters naar een conferentie in Lilongwe waar ook de bisschop en de president hun opwachting maken.

Vrijdag 15 september.

Vandaag geen afspraken. We hebben het grootste gedeelte van de dag besteed aan twee lange wandelingen om de omgeving te leren kennen. Kennis gemaakt met een aantal Malawianen. Opnieuw viel het ons op dat iedereen erg vriendelijk is. Samen met Siyasiya (een jongen die op het TTC werkt en die als alles meezit opgeleid gaat worden tot elekrotechnicus) heeft Wil het slot van de buitendeur vervangen, omdat dit slecht functioneerde en we niet het risico wilden lopen binnen- danwel buiten gesloten te worden. Wonderbaarlijk wat ze hier kunnen met zo goed als geen gereedschap.

Zaterdag 16 september.

Vandaag op naar Lilongwe. Eerst weer met de fietstaxi en daarna middels een ritje van twee uur met een bus (ietsje groter dan die van enkele dagen geleden maar net zo vol) naar de hoofdstad van het land.

Voor de eerste keer beperkten we ons tot het oude gedeelte van de stad. Niks westers, echt een rommelstad zoals we die in Senegal maar ook in Azië al gezien hebben. Een aantal noodzakelijke dingen gekocht en wat rond gekeken. Om drie weer met de bus terug, want we wilden voor het donker thuis zijn.

Zondag 17 september.

Vandaag liep de wekker om kwart voor zes af omdat we naar de kerk wilden gaan en de mis begint om zeven uur. Om tien voor zeven waren we er, wat precies op tijd was want vijf minuten later zat de hele kerk mudvol.

Iedereen was op zijn paas best gekleed. De mis duurt twee en een half uur met veel muziek en dans. De moeite van het vroeg opstaan waard.
Het is hier nog echt zondag en wij hebben er ook maar een rustdag van gemaakt.

Tegen de avond kwam zuster Margareth vertellen dat de conferentie niet doorging, jammer maar helaas.